Γύρω στις πέντε το πρωί την ώρα που κοιμόμουν άρχισα ελαφρώς να κρυώνω και είπα στον άντρα μου να σβήσει το κλιματιστικό. Μόνο που δεν έχουμε κλιματιστικό στο υπνοδωμάτιο. Αν δεν κοιμόμασταν, θα γελούσαμε πολύ με αυτή μου τη μικρή χαζομάρα. Κι όμως είχα ξεχάσει πώς είναι η πρωινή ψύχρα. Τράβηξα το σεντόνι με ευγνωμοσύνη, σαν να μου χτύπησε ξαφνικά το κουδούνι κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που ήταν τον τελευταίο καιρό αγνοούμενο. Σκέφτομαι με τρόμο πως αν θέλουμε να έχουμε όμορφες καλοκαιρινές στιγμές στο μέλλον, θα πρέπει να αρχίσουμε να τις βάζουμε σε ένα κουτί. Το δροσερό αεράκι σε μια σκιά στην παραλία, στη θέση του συνοδηγού το χέρι έξω από το παράθυρο να χαιρετά τους ελαιώνες, το φεγγάρι που κοιτάς από τη βεράντα πάνω από τα σοκάκια ενός νησιού, τα παιδιά που συναντιούνται νωρίς το απόγευμα με τα ποδήλατά τους, μιλάω για τέτοιες απλές, φευγαλές, πολύτιμες στιγμές. Σε λίγες δεκαετίες, το θερμόμετρο θα γράφει καθημερινά πενήντα βαθμούς Κελσίου κι εμείς κλεισμένοι πνιγηρά στην τεχνητή δροσιά θα έχουμε μόνο αυτό το κουτί για να ζούμε το ανέμελο καλοκαίρι. Θα θεωρούμαστε τυχεροί, αν κάποια ξαφνική πλημμύρα δεν παρασύρει το κουτί μας με πρωτοφανή ορμή.
Κι ύστερα είναι και το φθινόπωρο. Το προηγούμενο απόγευμα είχα περπατήσει στο κέντρο της πόλης για πρώτη φορά μετά την επιστροφή μου από τις διακοπές. Στο βάθος το σούρουπο πάνω από το μεγάλο λιμάνι έλεγε πολύ ξεκάθαρα πως τα όνειρα του καλοκαιριού είχαν τώρα τελειώσει. Οι άνθρωποι κολλούσαν γύρω μου και κάποιοι φορούσαν μάσκες. Κι όμως, σκέφτηκα, η αρχή του φθινοπώρου κάποτε ήταν αλλιώς. Κάποτε είχαμε τη χαρά του πρώτου μακρυμάνικου, τη μυρωδιά μιας ξαφνικής μπόρας, τα φύλλα που έλεγαν πως σε λίγο θα κιτρινίσουν. Το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς στις αρχές του 21ου αιώνα είναι να ανεχτεί το φθινόπωρο. Είναι πια ένας παράταιρος επισκέπτης, που αγανακτισμένος τον παρακαλάς να μην σε ενοχλήσει πολύ και εύχεσαι να φύγει γρήγορα. Όταν θα πεθάνει και ο τελευταίος άνθρωπος που μεγάλωσε στη δεκαετία του ενενήντα, κανείς δεν θα θυμάται το παλιό, γλυκό φθινόπωρο. Δεν θα είναι πια στις αναμνήσεις μας παρά θα στριμώχνεται ξεχασμένο στους στίχους των τόσων και τόσων ποιητών που το λάτρεψαν. Σκέφτομαι με θλίψη πως ένα παιδί του μέλλοντος θα διαβάζει ένα ποιήμα για το φθινόπωρο και δεν θα μπορεί να καταλάβει γιατί κάποτε οι άνθρωποι το αποκαλούσαν “μελαγχολικό”.
