Έτυχε να περάσω αυτήν την εβδομάδα από ένα μικρό πάρκο την ίδια ώρα δυο, τρεις φορές. Στο ίδιο παγκάκι καθόταν ένας ηλικιωμένος κύριος με ένα μωρό, που υποθέτω πως θα ήταν το εγγόνι του. Τη μία φορά ο παππούς το κρατούσε αγκαλιά και του μιλούσε, την άλλη προσπαθούσε να το ηρεμήσει γιατί έκλαιγε. Κάποια άλλη στιγμή τον είδα να κάθεται σιωπηλός, βυθισμένος σε σκέψεις, ενώ το μωρό ήταν ήρεμο στο καρότσι του. Δεν ξέρω αν το μωρό αυτό είναι αγόρι ή κορίτσι και ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτές τις πρωινές επισκέψεις στο πάρκο, πού είναι οι γονείς του, αν υπάρχει γιαγιά. Θα μπορούσα να γράψω πολλά διηγήματα με διαφορετικές εκδοχές μα θέλω να κρατήσω μόνο αυτήν την εικόνα. Μια όμορφη εικόνα στην πόλη μου. Ένας ήρεμος άνθρωπος που βαδίζει στην τρίτη ηλικία και αυτή η αδιόρατη αίσθηση ευθύνης, φροντίδας, αγάπης που είδα στο πρόσωπό του, όταν τον κοίταξα φευγαλέα.
Το πάρκο αυτό κάθε άλλο παρά όμορφο είναι. Είναι δίπλα στη λεωφόρο, ακούγονται τα αυτοκίνητα και οι βρισιές των οδηγών και το καυσαέριο έχει μαυρίσει τα πάντα. Το άγαλμα του εθνικού ήρωα φτιάχτηκε για μια εθνική δόξα που δεν ήρθε ποτέ και μόνο τα περιστέρια το θυμούνται καμιά φορά.Το σιντριβάνι χάνεται μέσα σε αυτό το απόλυτο τοπίο μεγαλούπολης μα όπου υπάρχει η σκιά ενός δέντρου κι ένα μωρό, δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεις την ελπίδα. Αυτές οι πρώτες εικόνες που αντικρίζει αυτό το μωρό δεν είναι σίγουρα ειδυλλιακές. Περαστικοί που περνούν βιαστικοί, αγχωμένοι, σκυλιά που αφήνουν περιττώματα και λίγο πιο πέρα τη μία μέρα ένας όμορφος άντρας γύρω στα σαράντα κοιμόταν στην είσοδο μιας πολυκατοικίας έχοντας δίπλα του ένα μεγάλο σακίδιο. Θα μπορούσε να ζει μια τρομερή ιστορία αγάπης και να έφτασε χαράματα στο σπίτι της αγαπημένης του από ένα μακρινό ταξίδι. Ίσως κοιμήθηκε έξω για να μην την ξυπνήσει, σκέφτηκα την πρώτη φορά που τον είδα. Μα σήμερα τον είδα να κοιμάται σε ένα πεζούλι με τα ίδια ρούχα. Ο κόσμος δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι όσο όμορφος θέλουμε. Κανείς δεν μας το υποσχέθηκε αυτό. Αν κάποιοι το νόμισαν ή το ήλπισαν, ήταν καθαρά δικό τους λάθος.
Αυτόν τον κόσμο βλέπει αυτά τα πρωινά του Σεπτέμβρη αυτό το μωρό στην αγκαλιά του παππού του. Δεν ξέρω ποια είναι η ιστορία αυτού του μωρού, αν ήταν επιθυμητό, αν οι γονείς του θα έχουν χρήματα να πληρώσουν τους λογαριασμούς στην οικονομική κρίση που θα επέλθει, δεν ξέρω αν το απειλούν ο πυρηνικός πόλεμος και η κλιματική αλλαγή κι αν στη ζωή του θα ερωτευτεί με τρόπο που να έχει νόημα. Ξέρω μόνο πως όταν αντικρίζει την ενοχλητική, λερωμένη πόλη μας βιώνει μια ήρεμη, σιωπηλή στοργή. Και ίσως αυτό να είναι πραγματικά μια πολύ καλή αρχή.