Είδα ένα όνειρο τις προάλλες ή δεν ξέρω, μπορεί και να μου συνέβη στ’ αλήθεια αυτό το περιστατικό. Καμιά φορά είναι να απορείς. Είμαστε στα όνειρά μας πιο αληθινοί ή όταν είμαστε ξύπνιοι;
Περπατούσα στην παραλία ακούγοντας μουσική. Περπατούσα γρήγορα, όπως πάντα. Σαν να πρέπει να προλάβω ένα λεωφορείο ή ένα σημαντικό επαγγελματικό ραντεβού ή κάποιον αγαπημένο φίλο που φεύγει στο εξωτερικό ή σαν να πρέπει να προλάβω την ίδια μου τη ζωή.
Ένας πολύ μεγαλόσωμος άντρας περπατούσε μπροστά μου. Θα ήταν δύο ή τρία κεφάλια πιο ψηλός από μένα, φορούσε μια κοντή βερμούδα και οι γάμπες του μου φάνηκαν τεράστιες. Αυτός ο άνθρωπος είχε χρησιμοποιήσει τόσο το σώμα του, που φαινόταν στ’ αλήθεια πολύ σκληρό. Νομίζω πως κάπως έτσι θα ήταν ο Αχχιλέας, αν είχε ταξιδέψει στη σύγχρονη εποχή και είχε αποφασίσει να βγει στην παραλία για να ασκηθεί. Ήταν τόσο ψηλός που δεν έβλεπα τι χρώμα είχαν τα μαλλιά του. Θα έπρεπε να σηκώσω το κεφάλι. Δεν σήκωσα το κεφάλι γιατί ένιωσα μια τρομερή ανάγκη να τον προσπεράσω. Ήταν εντελώς ανόητη σκέψη. Ένα δικό του βήμα αντιστοιχούσε σε τρία δικά μου.
Επιτάχυνα, όμως, έχοντας αυτήν την παρόρμηση. Τη στιγμή που βρέθηκα ακριβώς δίπλα εκείνος άρχισε να τρέχει. Σε τρία δευτερόλεπτα ήταν ήδη πολύ μακριά μου. Εγώ εκνευρίστηκα λες και υπήρχε ποτέ περίπτωση να προσπεράσω έναν άντρα τόσο γυμνασμένο και τόσο μεγαλόσωμο. Συνέχισα να περπατάω ηττημένη, μελαγχολική, γεμάτη λύπη. Σαν να μου είχε συμβεί κάτι πραγματικά πάρα πολύ σοβαρό. Σαν να είχα χάσει τη μισή μου ζωή σε μια μάταιη αναμέτρηση.
Δεν ξέρω αν συνέβη αυτό το περιστατικό ή αν το είδα στον ύπνο μου. Μπορεί να ήταν και ονειροπόληση. Νομίζω πως ονειροπολώ πολύ περισσότερο από ό,τι συνήθως ένας άνθρωπος, αυτό πιστεύω θα συμβαίνει συχνά στους συγγραφείς. Είναι κουραστικό, στ’ αλήθεια. Νομίζω πως το βασικό πρόβλημα ενός συγγραφέα είναι ότι δεν είναι ποτέ κάπου ολόκληρος. Πάντα ταυτίζεται με κάτι γύρω του, κάτι έξω από τον εαυτό του και θέλει να μιλήσει σαν να είναι αυτό το κάτι, είτε είναι πρόσωπο είτε αντικείμενο είτε ιδέα. Μερικές φορές η ζωή μού φαίνεται σαν ιστορίες που πρέπει να κατανοηθούν, να μπουν σε τάξη και να γραφτούν. Στην πραγματικότητα η ζωή δεν έχει καμία τάξη. Το χάος είναι παντού και το μόνο κοινό που έχει η ζωή με τα βιβλία είναι η δομή της. Η αρχή, η μέση και το τέλος. Κατά τα άλλα δεν υπάρχει πάντα κάθαρση, ούτε υπάρχουν πάντα συγκινήσεις, κορύφωση, από μηχανής θεός, ιππότης που σώζει, κακός που γίνεται καλός και πουλιά που φέρνουν μηνύματα. Η ζωή είναι ένα χάος και πρέπει να μάθω επιτέλους μέσα σε αυτό να ζω. Επίσης, αν εγώ πρέπει να κάνω τρία βήματα για να διανύσω απόσταση που κάποιος άλλος διανύει με ένα βήμα, καλό είναι να το αποδέχομαι κι αυτό χωρίς εκνευρισμό ή μελαγχολία.
Οπότε, στ’ αλήθεια δεν ξέρω να σας πω αν ονειρεύτηκα αυτόν τον μεγαλόσωμο άντρα που δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μπορώ να προσπεράσω. Αλλά δεν είναι αυτό που έχει σημασία από αυτό το συμβάν. Σημασία έχει που έχασα τη μισή ζωή μου σε μια μάταιη αναμέτρηση...