Δεν είναι ενάντια στη φύση σου το να αφήσεις κάτι να πεθάνει, είναι ενάντια στην εκπαίδευσή σου- κι αυτό ισχύει για τις περισσότερες από εμάς. Αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει.
Κλαρίσα Πινκόλα Εστές, «Γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους»
Στεκόταν κάτω από τα δέντρα του κήπου της και τα μάτια της καρφώθηκαν σε κάποια ξερά φύλλα, που ήταν έτοιμα να πέσουν. Δίπλα τα άλλα καταπράσινα κι αμέριμνα ήταν υπεροπτικά στη ζωντάνια τους. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να αφήνεις πράγματα να πεθαίνουν. Έρωτες, φιλίες, γάμους, τον γονεϊκό σου ρόλο, δουλειές και τόσα άλλα. Μα όταν δεν αφήνεσαι στο κάθε τέλος που φυσικά φέρνει η ζωή, καταλήγεις συνήθως γεμάτη μνησικακία, παράπονα, εξάντληση και με μια αίσθηση πως θα έπρεπε πάντα να ήσουν κάπου αλλού.
Για μια στιγμή έβγαλε τα γυαλιά της. Το φως του ήλιου και η μυωπία της έκαναν κάποια πιο ανοιχτόχρωμα φύλλα να φαίνονται σαν φωτάκια χριστουγεννιάτικου δέντρου. Για λίγο κράτησε η οπτική παραίσθηση. Όταν δεν κρατούν λίγο οι εντυπωσιασμοί, είναι επικίνδυνοι.
Ο αέρας του φθινοπώρου φυσούσε σαν έτοιμος να πάρει όλον τον κήπο. Δεν ακουγόταν τίποτα έξω, μόνο ο ήχος κάποιας καμπάνας για κάποιον που κηδευόταν. Το θρόισμα των φύλλων στην ησυχία, ο αέρας που είχε τη δική του βούληση και ανακάτευε τα μαλλιά της, αυτά τα ίχνη του ήλιου μέσα στις φυλλωσιές την έκαναν να ξεχάσει τα πάντα.
Ο κόσμος είναι πολύ θορυβώδης, μερικές φορές όλοι σε πνίγουν με τον θόρυβό τους. Χρειάζεται να ακούσεις μόνο τη δική σου εσωτερική ησυχία. Είναι δύσκολο για όσους διαρκώς χρειάζονται ανθρώπους κοντά τους. Αναγκάζονται να ακούσουν πολύ θόρυβο που δεν τους εκφράζει.
Κοίταξε το ρολόι της. Ήθελε πάντα να είναι συνεπής. Οι άνθρωποι που είναι πολύ συνεπείς τις περισσότερες φορές ξεχνούν το ραντεβού με τον αληθινό τους εαυτό. Διαρκώς αγωνιούν για το πώς θα είναι σωστοί απέναντι στους άλλους. Στον κήπο, όμως, δεν υπήρχε χρόνος. Κανείς δεν ξέρει πόσο ζουν τα δέντρα. Μέσα σ’ εκείνο τον φθινοπωρινό αέρα που ήταν έτοιμος να σηκώσει τον κήπο ολόκληρο σκέφτηκε πως είναι ωραία να μην ξέρεις τα πάντα. Απλώς να τα αφήνεις να υπάρχουν γύρω σου.
Τα κίτρινα φύλλα είχαν πεθάνει κι όμως δεν έπεφταν. Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να αφήνεις πίσω σου αυτά που έχουν πεθάνει. Αγαπημένα πρόσωπα, όνειρα που δεν σε εξυπηρετούν πια, τις παιδικές, εκνευριστικές ανάγκες προσκόλλησης.
Κάποια στιγμή τα φύλλα θα πέσουν, σκέφτηκε. Και τότε όλα θα είναι μια νέα αρχή.