Όταν ήμουν μικρή, κάποια στιγμή δανείστηκα από τη βιβλιοθήκη της πόλης μου το «Οι Τρεις Σωματοφύλακες» του Αλέξανδρου Δουμά. Νομίζω πως δεν το τελείωσα, αλλά κάτι σε αυτό με άγγιξε βαθιά. Ήταν η αίσθηση της φιλίας που γεννιέται σε μια ομάδα ανθρώπων, που αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό. Έναν σκοπό που θεωρούν «ευγενή».
Από τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής μου άρχισα να βλέπω γύρω μου πως οι «ευγενείς» σκοποί κάπου στην πορεία χάνονται. Αυτό συνήθως το προκαλούν τα πάθη των ανθρώπων, η ανάγκη τους για εξουσία, για προβολή, για χρήμα, για σεξουαλικές κατακτήσεις ή για έρωτα, που φαίνεται ευγενής, μα δεν είναι. Νόμιζα πάντα πως η φιλία είναι το ύψιστο αγαθό στη ζωή ενός ανθρώπου μα και η φιλία είναι μια έννοια εξιδανικευμένη και γεμάτη πάθη κι αυτή.
Τι θα έκαναν οι Τρεις Σωματοφύλακες σήμερα; Κάποιος ψυχοθεραπευτής θα έλεγε στον καθένα πως δίνεται πολύ και πως πρέπει να βάζει όρια στην προσφορά του για να μην εξαντλείται. Ή πως ο βασιλιάς τους εκμεταλλεύεται εδώ και χρόνια και πως πρέπει να διεκδικήσουν μια ανώτερη θέση, ίσως στέλνοντας μια ομαδική επιστολή που θα έχει συντάξει δικηγόρος. Ή πως έχουν μια πολύ συμβιωτική σχέση και πρέπει να αρχίσουν να κάνουν πράγματα ο ένας χωρίς τον άλλον. Μπορεί και να είχαν μεγαλώσει αρκετά, ο Βασιλιάς σίγουρα θα ήθελε κάποιους νεότερους και πιο δυνατούς να τον υπερασπίζονται. Ο Βασιλιάς δεν θα γερνούσε γιατί η εξουσία δεν γερνά ποτέ, πάντα κάποιος φοβάται μη χάσει την εξουσία του. Έτσι οι Τρεις Σωματοφύλακες θα έκαναν τα χαρτιά τους για να βγουν στη σύνταξη, η οποία θα ήταν πενιχρή και με τρόμο θα συνειδητοποιούσαν πως αντί να είναι κάθε μέρα σε δράση, θα έπρεπε να κλειστούν στο σπίτι και να λύνουν σταυρόλεξα για να μην πάθουν άνοια.
Η αλήθεια είναι πως οι Τρεις Σωματοφύλακες σήμερα δεν θα είχαν καμία ελπίδα. Κι εγώ δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από αυτό το βιβλίο. Μόνο αυτήν την αδιόρατη, βαθιά αίσθηση που μου προκαλεί ο αγώνας για έναν κοινό σκοπό. Μα πια δεν υπάρχουν σπαθιά, οι μεγάλες επαναστάσεις είχαν όλες αιματηρή συνέχεια, οι ευγενείς σκοποί φοράνε ακριβά ρούχα και φωτογραφίζονται με το ίδιο πάντα χαμόγελο της επιτυχίας, τα πάθη των ανθρώπων συνεχίζουν να τους αμαυρώνουν. Θα ήθελα μόνο να ρωτούσα τον Αλέξανδρο Δουμά αν είχε ποτέ του τέτοιους φίλους ή αν απλώς τους ονειρεύτηκε.